بیش فعالی در بزرگسالان 

یک بررسی جامع

اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رایج در دوران کودکی است که شیوع آن در بزرگسالی تنها 2 تا 3 درصد است. اپیدمیولوژی و علتهای ADHD چند عاملی هستند، از جمله تأثیرات ژنتیکی، دوران بارداری و محیطی.تشخیص ADHD اغلب با پنهان شدن مکانیسم‌های مقابله، همپوشانی علائم با علائم دیگر، معمولاً پیچیده‌تر می‌شود.
به طور سنتی، آن را با داروهای محرک درمان می کنند. گزینه های غیر محرک، اغلب نوراپی نفرین وتنظیم دوپامین را هدف قرار می دهند.این گزینه های غیر محرک در موارد اختلال مصرف مواد ، اضطراب و سایر عوارض ارجح هستند.
آنها شامل داروهای اتوموکستین و ویلوکزین هستند.
Viloxazin، به شکل کپسول های طولانی رهش، اولین گزینه جدید و غیر محرک تایید شده برای بزرگسالان به ADHD است.
اثرات درمانی آن عمدتاً با عمل آن به عنوان یک مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین ایجاد می شود همچنین سیستم سروتونرژیک را تعدیل می کند. ویلوکسازین در درمان سایر اختلالات مانند اضطراب،افسردگی، صرع و اختلال مصرف مواد نسبتاً بی خطر و مؤثر است. فارماکوکینتیک آن شامل متابولیسم توسط آنزیم های CYP است. به عنوان ضد صرع CYP1A2 را مهار می کند بنابراین، در هنگام تجویز همزمان با داروهای ضد صرع، توجه ویژه ای لازم است. به همین ترتیب،افراد مبتلا به بیماری کبدی یا قلبی عروقی و سابقه شخصی یا خانوادگی اختلال دوقطبی، نیاز به نظارت دقیق دارند.
بررسی کامل تاریخچه، مکانیسم اثر، فارماکوکینتیک و تداخلات دارو با دارو انجام شده است.
در اینجا با توجه ویژه به درمان در بزرگسالان مبتلا به بیماری های همراه دیگر ، بررسی صورت گرفته است.
ADHDیک اختلال عصبی و رشدی عصبی است که از دوران کودکی شروع می شود و با الگوهای پایدار مشخص می شود،
بی توجهی، تکانشگری، بی قراری و بیش فعالی در جمعیت اطفال به خوبی شناخته شده است، که ابتدا به عنوان یک تشخیص بالینی در دهه 1930،صورت گفت اما تمرکز بر روی شناخت و درمان اختلال ادامه دارد. شیوع تخمینی در بزرگسالان ~ 2-3٪ است.
علاوه بر این، ADHD نشان داده شده است که به طور قابل توجهی با طیف وسیعی از اختلالات روانپزشکی، از جمله اختلالات خلقی، مخالفت و اختلالات شخصیت ضد اجتماعی، خودآزاری و سو استفاده از مواد مخدر یا محرک که بار اجتماعی و خانوادگی قابل توجهی را تحمیل می کند همراه است.. در مقایسه با ADHD در دوران کودکی، ADHD دربزرگسالان در مطالعات اپیدمیولوژیک نسبتاً نادیده گرفته شده اندکه عمدتاً به دلیل عدم وجود معیارهای تشخیصی معتبر است.
انجمن تشخیصی روانپزشکی آمریکا، کتابچه راهنمای آماری اختلالات روانی (DSM)را به طور گسترده مورد استفاده قرار داده است.که رویکردی برای تشخیص ADHD در بزرگسالان است. هدف از این بررسی، توصیف ویژگی ها و بیماری های همراه ADHD بزرگسالان و محدوده درمان موجود، می باشد..در این بررسی،گزینه های درمانی با تاکید ویژه بر روی غیر محرک هاخلاصه می شوند.

عوامل ایجاد بیماری

عوامل متعددی در بروز علائم ADHD نقش دارند، از جمله ژنتیک، اختلالات رشد عصبی، بلوغ نورونهای غیر طبیعی
، آسیب مغزی، عوامل محیطی و خویشاوندی.یک مطالعه اخیر توسط پوزنر و همکارانش گزارش داده است:
عوامل خطر شامل مراحل قبل از تولد، پری ناتال و پس از تولد می باشد. عوامل خطر قبل از تولد و پری ناتال شامل نارس بودن نوزاد، وزن کم هنگام تولد، سابقه استعمال دخانیات توسط مادر ،استرس، تروما و چاقی به طور قابل ملاحظه ای هستند.عوامل خطر پس از زایمان مانند تروما،سبک فرزندپروری، رنگ ها و عطرهای مصنوعی، آلاینده ها وآفت کش ها می توانند علائم ADHD را تشدید کنند.
راهبردهای درمانی موثر و ارزان در این زمینه ثابت شده است.و به طور گسترده استفاده می شود. اثربخشی طولانی مدت این درمان ها برنتایج بالینی، شغلی و اجتماعی ناشناخته باقی مانده است.
واضح است که درمان های طولانی مدت بهتر برای ADHD فوری هستند.
مطالعات در کودکان و نوجوانان نشان داده است که این اختلال حداقل سه برابر بیشتراز دختران، در پسران شایع است، اما در بزرگسالان نسبت مرد به زن در اینجا به 2:1 کاهش می یابد.
ADHD در کودکان و نوجوانان 7.1 درصد برآورد شده است.در بزرگسالان2.5-5 درصد و در فراد مسن 2.8 درصد گزارش شده است.. تفاوت های جنسی درشیوع ADHD به خوبی ثبت شده است.
تفاوت جنسی مشاهده شده را می توان با فراوانی بیش فعالی و مشکلات رفتاری در پسران واحتمال ارجاع آنها به پزشک بیشترفهمید. برعکس در دختران ADHD ممکن است علائم کمتر نشان داده شده باعث می‌شود کمتربه پزشک مراجعه کنند. تفاوت های جنسی نیز به نظر می رسد که بر شیوع بیماری های همراه تأثیر می گذارد. زنانی که از ADHD رنج می برند بیشتر در معرض افسردگی هستندو اختلالات غذا خوردن دارند و مردان بیشتر احتمال دارد مصرف موادمخدرو محرک داشته باشند.

اگرچه محرک ها در کوتاه مدت فوق العاده موثر هستند
همه بیماران به اندازه کافی به آنها واکنش نشان نمی دهند یا آنها را تحمل نمی کنند
رویکردهای نوآورانه داروهای غیر محرک برای درمان
ADHD در حال حاضر در دست توسعه هستند
FDA فقط اخیراً داروی غیر محرک اتوموکستین را (ATX) تأیید کرده است.
گوانفاسین (گوانفاسین-XR) و کلونیدین (کلونیدین-XR) برای درمان ADHD استفاده بزرگسالان تایید شده است.
با توجه به داروهای زیادی که اکنون تحت بررسی های بالینی قرار دارند
و پس از تکمیل فاز 2 و فاز 3 آزمایشی، در آنجابه احتمال زیاد تعداد انتخاب های غیر محرک افزایش خواهد یافت و در سال های بعد موجود است. هر نامزد دارویی از نظر شیمیایی متفاوت است و ممکن است اهداف مولکولی متفاوتی داشته باشد.
نتیجه گیری
بزرگسالان یک وضعیت پیچیده است کهADHD تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی بیمار می گذارد.
در مورد علل، علائم و درمان ADHD بزرگسالان داروهای موثری وجود دارد که می تواند به افراد کمک کند.
با وجود چالش های مرتبط با تشخیص و درمان. باید تلاش کرد افراد مبتلا به ADHD کمک های لازم را در مدرسه و کلینیک ها دریافت کنند
افزایش آگاهی از آن ضروری است و تحقیقات بیشتری برای ایجاد درمان های موثرتر مورد نیاز است.
منبع :

Adult attention deficit hyperactivity disorder:
a comprehensive review
Ozge C. Williams, MD
a
, Sakshi Prasad, MD
b,
*
, Amanda McCrary, BA
c
, Erica Jordan, MD
d
, Vishi Sachdeva, MBBS
,
Sheryl Deva, MBBS
f
, Harendra Kumar, MBBS
i
, Jayati Mehta, MBBS