اوتیسم autism

اختلال طیف اوتیسم ASD یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر روی ارتباطات و رفتار فرد اثر می گذارد. اگر چه این بیماری در هر سنی ممکن است بروز کند اما علائم بارز آن از سن دو سالگی ظاهر می شوند.طبق نتایج تشخیصی مرکز بیماری های روحی روانی آمریکا، بیماران اوتیسم دارای کلیت اختلالات رفتاری زیر می باشند:-مشکل اصلی در ارتباط برقرار کردن و واکنش متقابل با دیگران-علایق محدود و رفتارهای تکراری -عدم توانایی فرد در عملکرد مناسب در مدرسه ،محل کار و محل زندگی اوتیسم به عنوان یک بیماری طیفی شناخته میشود زیرا دامنه بزرگی از انواع و شدت نشانه ها در آن وجود دارد.این بیماری در همه نژادها رخ می دهد و اگر چه یک بیماری طولانی مدت است اما روند درمان و خدمات درست به این بیماران می تواند علایم را تا حدود زیادی کنترل کرده و عملکرد بیماران را بهتر کند. این بیماران بصورت تفکیک شده تر و در طیف خفیف تر علائم زیر را نشان می دهند:

1/ارتباط چشمی ضعیفی دارند و یا دارای ارتباط چشمی غیر پیوسته هستند

2/عدم تمایل به گوش دادن ویا توجه و نگاه کردن به دیگران

3/به ندرت لذتها و فعالیتهایشان را با دیگران تقسیم می کنند.

4/زمانیکه دیگران آنها را به اسم صدا میزنند بسیار کند و آهسته پاسخ می دهند، و در موارد شدید هیچ واکنشی ندارند.

5/ مشکلات زیادی در شروع و مدیریت گفتگوها رو به جلو یا برگشت به عقب دارند.

6/اغلب بصورت طولانی مدت در مورد یک موضوع صحبت می کنند بدون اینکه توجه به علاقه طرف مقابل در مورد گفتگو داشته باشند.7/حرکات و نوع چهره و ژست آنها با صحبتهایی که می کنند سنخیت ندارد.

8/ تن صدای غیر عادی شبیه ربات دارند.

9/ در درک اشارات شخص دیگر مشکل داشته و در شناخت رفتار مردم دچار سردر گمی هستند.

10/دارای حرکات تکراری نظیر تکرار کلمات و عبارات هستند.

11/علاقه شدیدی به موضوعات خاص نظیر اعداد و جزییات اشیا و اطراف دارند.

12/ علاقه بسیار شدیدی به بعضی موضوعات مانند اجسام متحرک و یا قسمت هایی از اشیا دارند.

13/سریعا با تغییرات جزیی در روتین زندگی خود آشفته و ناراحت میشوند.

14/نسبت به دیگران ،در مورد محرکهای دما ،نور و صدا یا حساس تر هستند یا کمتر حساسیت نشان میدهند.

15/مشکلات خواب و تحریک پذیری دارند.گرچه این بیماران دارای چالش های بسیار زیادی هستند اما دارای قابلیت هایی نیز می باشند،مثلا می توانند موضوعات را با جزییات کامل یاد بگیرند و اطلاعات را برای مدت زمان طولانی به یاد بسپرند ، می توانند یادگیرندگان خوبی از لحاظ دیداری یا شنوایی باشند و در ریاضی ،موسیقی و هنر موفق شوند.در طیف شدید هرکدام از موارد و نشانه های فوق می تواند باشدت بسیار بیشتری خود را نشان دهد.عوامل ابتلا به اوتیسم:محققان دلیل اصلی ابتلا به اوتیسم را نمی دانند اما مطالعات نشان داده که ژنها به همراه تاثیرات محیط می توانند اوتیسم را بوجود بیاورند. گرچه دانشمندان در تلاشند بدانند چرا بعضی بیماران ،اوتیسم شان پیشرفت کرده ودر بعضی متوقف میشود.

بعضی از فاکتورهایی که خطر ابتلابه اوتیسم را افزایش می دهند شامل :

1/خواهر یا برادر دارای اوتیسم باشند.

2/ والدین مسن باشند.

3/ شرایط ژنتیک خاصی داشته باشند نظیر سندرم داون،سندرم فراژیل شکننده و سندرم رت

4/ با وزن کم متولد شده باشند.تشخیص اوتیسم:

پزشکان با توجه به رفتار و رشد فرد می توانند اوتیسم را تشخیص دهند ، این بیماری از سن قبل از دو سالگی قابل تشخیص است و درمان آن میتواند از این سن آغاز شده تا نتایج بهتری کسب شود. متخصصین اطفال در آمریکا ، کودکان را در 9الی 18 ماهگی و24 تا 30 ماهگی جهت همه بیماری ها غربالگری می کنند،سن غربالگری برای اوتیسم در اطفال 18 ماهگی و 24 ماهگی می باشد.اگر طفل ریسک بالایی برای این بیماری داشته باشد غربالگری های بیشتری باید انجام شود .ریسکهایی نظیر داشتن خویشاوند یا برادر و خواهر دارای اوتیسم ،علایم بیماری اوتیسم، داشتن والدین مسن ،داشتن شرایط ژنتیکی خاص و یا وزن کم هنگام تولد.اگردر این مرحله طفل مشکوک باشد برای غربالگری ثانویه ارجاع داده می شود.سنجش ثانویه :این ارزیابی با تیمی مشتمل بر پزشکان و متخصصان کاردرمانی ، گفتاردرمانی و روانشناسی که در زمینه اوتیسم مهارت دارند انجام میشود:

این تیم شامل :

1/متخصص اطفال و رشد کودک ،پزشکی که مهارت ویژه در رشد کودک دارد.

2/روانپزشک کودک ،پزشکی که تخصص در رشد مغز و رفتار آن دارد.

3/متخصص مغز و اعصاب که در مورد سنجش ،تشخیص و درمان اختلالات عصبی و رشد اعصاب مهارت دارد.

4/کاردرمانگر که در زمینه ی رشد حسی حرکتی و درکی شناختی کودک تخصص دارد

5/یک آسیب شناس گفتار و زبان که در مورد مشکلات ارتباطی مهارت دارد.

ارزیابی ثانویه بر روی سطح شناخت و مهارت های فکری و ذهنی بیمار ،مهارت گفتاری و مهارت های متناسب با سن جهت انجام فعالیت های روزانه نظیر خوردن و پوشیدن و توالت رفتن متمرکز می گردد .بدلیل اینکه اختلال اوتیسم یک بیماری پیچیده بوده و گاهی با دیگر بیماری ها و اختلالات یادگیری همراه است یک ارزیابی جامع شامل تست خون و تست شنوایی نیز لازم است .لازمه تشخیص در کودکان بزرگتر ،توجه معلمان در مدرسه و والدین به رفتار کودک ،راحتی او در دوستی با همسالان خود و طرز گفتار و زبان بدن اوست .در بزرگسالان تشخیص سخت تر از کودکان است زیرا در بزرگسالان بعضی نشانه های اوتیسم با نشانه های دیگر بیماری های روحی نظیر اضطراب ،کمبود توجه و بیش فعالی هم پوشانی دارد.درمان اوتیسم :هرچه زودتر درمان اوتیسم آغاز شود بهتر است ،درمان زود هنگام مهم هست زیرا مشکلات فرد را کاهش داده در حالیکه به او کمک می کند مهارت جدید بیاموزد و استعدادهای خود را تقویت کند . جلسات منظم کاردرمانی و گفتاردرمانی در کنار مشاوره روانشناسی جز روند اصلی فرایند درمان است. بخاطر طیف وسیع این بیماری درمان منحصر به فردی یافت نشده است ،ارتباط نزدیک با متخصصین و مراکز توانبخشی شامل کاردرمانی و گفتاردرمانی و همچنین مرکز مراقبت های ویژه برای داشتن برنامه درمانی مدون لازم است.دارو:پزشک می تواند با تجویز دارو علايم را کمتر کند ؛با درمان دارویی، فرد مشکلات کمتری با تحریک پذیری ،پرخاشگری ،رفتارهای تکراری ،بیش فعالی ،مشکلات تمرکز ،اضطراب و افسردگی خواهد داشت.درمان کمکی رفتاری ،آموزشی که سازمان یافته بوده و والدین و دیگر اعضا خانواده را شامل میشود تا همگی به بیمار کمک کنند مهارت های زندگی را بیاموزد تا به تنهایی و مستقل زندگی کند،رفتارهای چالش برانگیز را کاهش دهد ،استعدادهای بالقوه خود را افزایش دهد و مهارت های اجتماعی ،ارتباطی و گفتاری را یاد بگیرد.دیگر منابع کمکی :سرویس های اجتماعی ویژه ای وجود دارند که می توانند به بیمارا ن اوتیسمی کمک کنند :

-ارتباط مستمر با پزشک ،دپارتمان محلی مخصوص این بیماری ،انجمن های خانواده ها جهت فراهم نمودن برنامه بهتر برای بهبود بیماران – عضو شدن در انجمن حمایت از بیماران اوتیسم ،اشتراک اطلاعات و تجربیات که می تواند بسیار کمک کننده باشد.-

ضبط گفتگوها و ملاقات هایی که افراد نگهداری کننده از افراد اوتیسم و معلمان آنها از تجربیات خود می گویند.

منبع :انستیتوی ملی سلامت روح و روان ،آمریکا