مطالعات جدید در زمینه اوتیسم پیشرفت‌های مهمی را در درک این اختلال و بهبود روش‌های درمانی ارائه کرده‌اند.
در ادامه به خلاصه‌ای از یافته‌های کلیدی اشاره می‌کنم:

1. نقش ژنتیک و درمان‌های جدید:
پژوهشگران دانشگاه جنتندو در ژاپن نشان داده‌اند که ژن KMT2C که در تغییرات اپی‌ژنتیک نقش دارد، می‌تواند باعث بروز علائم اوتیسم ASD شود. استفاده از دارویی به نام وافی‌دمستات، که یک مهارکننده‌ی تغییرات اپی‌ژنتیک است، توانسته در مدل‌های حیوانی علائم اجتماعی اوتیسم را بهبود بخشد. این یافته‌ها می‌تواند به توسعه درمان‌های دارویی برای اوتیسم کمک کند.

2. مطالعه روی “مینی مغزها”:
پژوهشگران با استفاده از ارگانوئیدهای مغزی (مینی‌مغزها) دریافتند که تغییرات در تنظیم ژنتیکی و عملکرد نورون‌ها می‌تواند به اختلالات اوتیسم AUTISMDISOERDER مرتبط باشد. این مدل‌ها به پژوهشگران کمک می‌کنند تا داروهای جدیدی برای درمان اوتیسم طراحی کنند.

3. ارتباط سروتونین مادران با اوتیسم:
تحقیقاتی در دانشگاه‌های کلمبیا و وندربیلت نشان داده است که سطوح بالای سروتونین در خون مادران ممکن است با افزایش خطر اوتیسم ASD در کودکان مرتبط باشد، به خصوص در کودکانی که عوامل ژنتیکی خاصی ندارند. این موضوع بر اهمیت مداخلات زودهنگام در دوران بارداری تأکید دارد.

4. نقش کاردرمانی:
هرچند تحقیقات بالا بیشتر بر جنبه‌های زیستی و ژنتیکی متمرکز هستند، اما تأکید شده که درمان‌های ترکیبی از جمله کاردرمانی می‌توانند به بهبود مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و عملکردهای شناختی کودکان اوتیستیک AUTISTICKIDS کمک کنند. کاردرمانی با ارائه تکنیک‌های عملی به افراد کمک می‌کند تا استقلال بیشتری در زندگی روزمره خود داشته باشند.

منابع:

. “Transcriptomic Dysregulation and Autistic-like Behaviors in Kmt2c Haploinsufficient Mice Rescued by an LSD1 Inhibitor”

.Nature Neuroscience.

.SciTechDaily